Hvernig á að túlka þessa sögu?

 

Bóndi sem þurfti að selja fjóra hvolpa, hafði útbúið skilti og var að ljúka við að
negla það á girðingarstaur hjá sér, þegar togað var í samfestinginn hans.  
Þegar hann leit niður, horfðist hann í augu við lítinn strák, sem sagði -
"Heyrðu, mig langar að kaupa einn hvolpinn þinn"
Jæja sagði bóndinn og strauk sér um ennið - "Þessir hvolpar eru af góðu kyni og kosta talsvert"
Strákurinn hikaði smá stund, en stakk síðan hendinni djúpt í vasann
og kom upp með lófafylli af smámynt. Ég er með fimmtíuogníukrónur
- er það nóg til að ég megi skoða þá ? 
 
"Það ætti að vera í lagi" sagði bóndinn.  Að svo mæltu blístraði hann og um leið og hann kallaði -
" Hingað Dolly ! "  kom Dolly hlaupandi út úr hundahúsinu og ... 
 
...fjórir litlir loðnir hnoðrar eltu hana.
Augu stáksins ljómuðu - já bara dönsuðu af gleði
þar sem hann horfði á þá í gegn um girðinguna.
 
Þegar hundarnir nálguðust.....

tók strákurinn eftir því að eitthvað hreyfðist inni í hundahúsinu - síðan kom
enn einn lítill loðinn hnoðrinn í ljós og staulaðist í átt til hinna.  
Þótt þessi væri áberandi minni, gerði hann samt sitt besta til þess að halda í við þá.

"Mig langar í þennan" sagði strákur, og benti á litla garminn.
Bóndinn kraup við hlið drengsins og sagði. "Væni minn, þú vilt ekki þennan hvolp
Hann mun aldrei geta hlaupið og leikið við þig eins og hinir hvolparnir."
 
Strákur færði sig frá girðingunni, beygði sig og þegar hann bretti upp aðra buxnaskálmina,
komu í ljós stálspelkur, sem studdu sitthvorumegin við fótlegg hans og voru festar
við sérsmíðaðan skóinn.  
 
Sjáðu til, ég er ekki svo mikill hlaupari sjálfur og hann þarf á einhverjum að
halda sem skilur hann, sagði stráksi og horfði hann framan í bóndann.
Með tárin í augunum, beygði bóndinn sig eftir litla hvolpinum, tók hann varlega upp

og lagði hann af mikilli nærgætni í fang stráksins.

"Hvað kostar hann ?"  spurði strákurinn
   "Ekkert" svaraði bóndinn,
"Það kostar ekkert að elska"
 
Um allan heim er fólk sem þráir skilning ..................

Þessi saga hefur gengið á netinu. Hún er afskaplega falleg og segir manni margt. Til dæmis það hversu mikilvægt það sé að dæma ekki fyrirfram og að við séum öll ólík. Það sem stingur mig aðeins við söguna það er að bóndinn skuli hafa gefið drengnum hvolpinn. Er það bara af því að hann skildi hann svo vel og hugsaði svo fallega og bóndinn sá að hvolpurinn myndi hafa það gott hjá honum eða er að birtast þarna viðhorf um það að sá sem er haltur eigi að fá sérmeðferð og aumingjagæsku? Var þessi hvolpur eitthvað minna virði af því hann var haltur???

Af lestri mínum í fötlunarfræðum og kynnum við marga frábæra einstaklinga þá veit ég að slíkt viðhorf á ekki upp á pallborðið hjá mörgum. Það vilja fáir vera á einhverjum sérsamningi og fá hlutina gefins vegna skerðingar sinnar. Ég hef upplifað það sem stuðningur við fatlaða manneskju að fólk fái sérmeðferð... "æ, hún má bara eiga þetta... ""oh, en sætt!" og svo fram eftir götunum! Þetta var fullorðin manneskja en ekki barn en slíkt hefði alveg getað verið við hæfi ef um barn var að ræða. Það gæti því líka haft áhrif þarna að þetta var lítill strákur. Ef þetta hefði verið fullorðinn maður í sögunni þá hefðu þetta verið skelfileg skilaboð! En svona má túlka sögur á mismunandi vegu.

Hver og einn túlkar út frá sínum hugarheimi. Það sem ég vil leggja áherslu á er að það er ákaflega varasamt að fara út í aumingjagæskuviðhorf og ætla að vera svona góður sjálfur fyrir vikið. Prófaðu að snúa dæminu við og setja sjálfan þig í spor þess sem hlýtur slíka sérmeðferð og hugsaðu hvort þú myndir fíla það! Ég held að þeir sem hafa enga skilgreinda skerðingu og þarf af leiðandi flokkast til ófatlaðs hluta samfélagsins (þetta er nú mjög mikið skilgreiningaratriði...) séu oft særandi og meiðandi án þess að ætla sér það beint. Meina það vel en eru að endurspegla röng viðhorf. Í samfélagi okkar á fólk rétt á því að standa jafnfætis, alveg óháð atgervi sínu. Það er til dæmis óþolandi svona söfnunarsamkomur þar sem er verið að safna fyrir einhverjum málstað og hver "stjarnan" á fætur annarri kemur fram til þess að gefa vinnu sína handa þessu aumingja fatlaða fólki... og undir er spiluð jarðarfaratónlist! Svoleiðis ýtir bara undir þau viðhorf sem hagsmunahópar fatlaðs fólks eru að berjast á móti á hverjum degi.

Sagan er engu að síður falleg og eflaust bara jákvæður boðskapur sem fylgir henni þó það sé túlkunaratriði hvers og eins!