Skila Íslendingar auðu í mannréttindamálum?

Undanfarið hafa umsvif Kína og samskipti okkar Íslendinga við Kínverja verið í umræðunni.

Jón Gnarr, sá ágæti borgarstjóri, mun hitta fyrrum borgarstjóra Peking Liu Qi á fundi í dag og ræða orkumál og jarðhita. Liu Qi er boðið formlega hingað til lands í opinbera heimsókn í boði Reykjavíkurborgar (að frumkvæði Liu Qi) og mun hann einnig hitta aðra borgarfulltrúa Besta flokksins. Aðspurð að því hvort Besti flokkurinn muni nefna mannréttindamál á fundinum svarar aðstoðarkona borgarstjóra, Heiða Kristín Helgadóttir, því til að rætt hafi verið um það innan Besta flokksins að gera það ekki en hún viti ekki hvað Jón Gnarr geri þó. Þetta eru mér gríðarleg vonbrigði með Besta flokkinn!

Frá þessu segir í Fréttablaðinu í dag. Á næstu síðu er frétt um það að Wen Jiabao forsætisráðherra Kína segi kínversk stjórnvöld hafa einsett sér að styðja við Ísland á tímum efnahagslegra erfiðleika, m.a. með vítækum innflutningi á íslenskum vörum og víðtækt samstarf í orkumálum. Þessi tilkynning kemur frá embætti forseta Íslands sem staddur er í Kína. Hann fundaði með Wen Jiabao í gær þar sem ítrekaður er vilji Kínverja til samstarfs og væri gjaldeyrirsskiptasamningurinn milli seðlabanka landanna sem undirritaður var í sumar hornsteinn þess samstarfs.

Er ég ein um að hafa áhyggjur af þessu?

Telur fólk ekkert athugavert við það að við séum í blússandi samstarfi við þjóð sem beitir grimmilegum mannréttindabrotum og hefur m.a. brotið svo gróflega gegn tíbetsku þjóðinni að það er þyngra en tárum taki? Þjóð sem valtað hefur yfir eina friðsömustu þjóð í heimi er að verða tíðari og tíðari gestur hér á landi. Sjálf hef ég ferðast um Kína og Tíbet og séð ýmislegt sem ekki er tjaldað til í fínum sjálfboðnum opinberum heimsóknum eða í boðum með forseta Íslands.

Ætlum við bara að horfa í hina áttina og skila auðu í mannréttindamálum? Af því að Kínverjar eiga svo mikinn pening! Er okkur virkilega alveg sama hvaðan fjármagnið kemur svo framarlega sem það komi? Eigum við þá ekki bara að fara að rækta eiturlyf hérna og selja út?

Vissulega má eflaust færa gild rök fyrir því að ekki sé málið svo einfalt að loka bara á Kínverja og að við eigum einnig í samskiptum við aðra aðila sem hafa ýmislegt óhreint í pokahorninu. En hvar liggur línan? Þurfum við amk. ekki að hafa kjark til þess að ræða þessi mannréttindabrot?

Björgvin G. Sigurðsson fyrrverandi ráðherra má eiga það að hann er einn örfárra sem hefur haft kjark í sér til þess að standa með málefnum Tíbeta og meira að segja að minnast á mannréttindamál á fundi með Kínverjum við afar litlar vinsældir hinna nýfengnu vina úr austri. Það eitt sýnir að þrátt fyrir þá stöðu sem hann er í núna þá hefur hann staðið sig frábærlega að mörgu leyti.

Nú er tímabært að Íslendingar vakni aðeins til vitundar og hugleiði á hvaða vegferð við erum í samskiptum okkar við Kína. Er það líklegt að þeir séu hér einungis til þess að styðja við þjóð sem lent hefur í hruni og læra af okkur um jarðhita. Er ekkert annað undir? Og NB. þá eru Kínverjar mjög ólíkir Íslendingum að því leyti að þeir gera sínar áætlanir áratugi fram í tímann... ekki bara fram að næstu kosningum eins og okkur er tamt. Held að það getum við þó lært af þeim, áður en það verður um seinan!