I save

Þriðjudagur, 5. apríl 2011

Ég er búin að ætla að skrifa pistil undanfarið um heilsíðuauglýsingarnar sem birtast núna dag eftir dag frá Áfram hópnum um Icesave.

Einhver á fúlgur fjár og er tilbúinn að kosta miklu til í það að sannfæra íslensku þjóðina um það að taka á sig skuldir einkafyrirtækis. Einhver getur auglýst fyrir fleiri milljónir á dag, dag eftir dag í þessum tilgangi. Í mínum huga er það að slíkur áróður geti viðgengist án þess að nokkuð þurfi að gefa upp ekki síðri ókind en margt annað. Þetta þarf að lagfæra í lögum um þjóðaratkvæðagreiðslur. Þetta sýnir okkur kannski líka hvað við erum nú nýlega farin að feta okkur á hálli braut lýðræðis og betri vinnubragða.

En Icesave er ekki lífið sjálft þó það skipti miklu máli.

Það er nefnilega frekar auðvelt að týna sjálfum sér í eilífri baráttu um dagsins argaþras. Af nógu er að taka. Og oft getur það verið bara ágætis leið að gerast baráttumanneskjan mikla til þess að geta flúið sjálfan sig. Það er miklu auðveldara að þeysa um víðan völl og ætla að bjarga heiminum fyrir alla aðra. Þá þarf maður ekki að hugleiða hvað maður sjálfur vill fá út úr þessum heimi og hvaða kröfur maður eigi rétt á að gera fyrir sjálfan sig. Tómarúmið í hjartanu má fylla með því að uppfylla þarfir annarra og óttann við eigin bardaga má yfirstíga með því að berjast bara við aðra og fyrir aðra.

Ætli stærsti bardagi lífsins sé samt ekki sá sem maður heyjar við sjálfan sig?

Það er þekkt í sögunni að fólk hefur farið allt, gert allt, náð á hæsta tind velgengni bara til þess að uppfylla eitthvað tómarúm sem liggur dýpst inni í eigin kjarna. Manneskja getur verið orðin forstjóri stórfyrirtækis og ekki enn upplifað fullnægju af því að öll vinnan snerist kannski um að uppfylla þrár og langanir úr löngu liðinni æsku. Sanna sig og öðlast viðurkenninguna sem aldrei kom.

Stundum erum við ennþá bara litla barnið sem vantaði meiri ást og athygli eða uppreisnargjarni unglingurinn. Þó við séum orðin fullorðin og búin að sigra heiminn en ekki okkur sjálf.

Sú ókind sem liggur þarna undir niðri í djúpinu er fyrir okkur sjálf sennilega ekki annað en ókindin sem fylgir Icesave. Ekkert annað en okkar eigin hugarburður. Tákn um óttann sem við þurfum að yfirstíga og bardagann sem við þurfum að heyja til þess að standa með okkur sjálfum fyrir okkur sjálf. Lausnin er ekki að láta ókindina stýra för heldur taka slaginn við hana, yfirvinna hana og uppskera þannig þá sælu sem við sækjumst öll eftir þegar við höfum staðið með okkur sjálfum allt til enda dags.

Kristbjörg Þórisdóttir

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Facebook