Með kærleikann að vopni

Það hefur vakið athygli mína í ringulreið tilfinninga undanfarna daga hversu vel Jens Stoltenberg hefur tekist að halda utan um þjóð sína sem sannur leiðtogi.

Voðaverkið er orðið og því er ekki hægt að breyta. En viðbrögðin við því skipta miklu máli.

Viðbrögð Bush við árásinni á tvíburaturnana voru eitthvað á þessa leið: Við munum ná þeim öllum sama hvað það kostar. Auga fyrir auga, tönn fyrir tönn. Áframhald á blóðbaðinu.

Viðbrögð Stoltenberg voru frekar á þessa leið: Við munum fara að lögum og reglum. Við skulum standa saman og láta þennan harmleik ekki hafa áhrif á okkur heldur efla lýðræðið enn frekar og opna samfélagið. 

Hvor viðbrögðin ætli séu líklegri til að ala af sér betri heim? Að mínu mati þau seinni.

"Ilmur loðir við hendur þess sem gefur rósir" stendur í einni af uppáhalds bókunum mínum (Munkurinn sem seldi sportbílinn sinn e. Robin S. Sharma).

Það er gott að sjá hvernig norska þjóðin hefur ákveðið að takast á við voðaverkin með kærleikann að vopni í líkingu rósarinnar og kertanna. Með því að dreifa rósum og ilmi kærleika. Í stað þess að láta reiðina, óttann og hefndina ná tökum á sér.

Þau hafa valið að stíga út úr óttanum og inn í kærleikann og leitt fólk alls staðar að úr heiminum með sér. Þetta val höfum við öll.

Við eigum öll sama rétt og það má aldrei gerast að ein manneskja telji sig æðri annarri eða telji réttlætanlegt að fórna mannslífi fyrir málstað sinn, sama hver hann er.

Við getum öll gert heiminn að hörmulegum stað fyrir okkur og aðra. Við getum líka öll gert heiminn að betri stað fyrir okkur og aðra, á hverju einasta augnabliki með kærleikann að vopni.

Bjóst við að verða skotinn

Athugasemdir

[Óli minn, 26.7.2011 kl. 12:51]

Vel mælt ... og ég er heldur betur sekur um að hafa látið reiðina og hefndarþorstann stýra mínum fyrstu viðbrögðum við þessum voðaverkum. En auðvitað á maður ekki að láta svona atburði gera mann að verri persónu.