Klukkan sem tók óvænt við kennslunni

 

Ég sat í fyrirlestri í dag. Þetta var síðasti tíminn af 6 tímum í dag og þar sem hinir fyrstu þrír voru ákaflega þungir tímar um líffræði heilans varðandi kvíða og ég nánast ósofin var lærdómsorkan nánast þrotin og einbeitingin flogin annað.

En þá gerðist svolítið undarlegt... Klukkan á veggnum tók allt í einu að snúast á fleygiferð nokkra hringi og við vinkonurnar fórum að fylgjast með henni og þannig urðu þessar nokkru mínútur sem eftir voru af tímanum að mörgum klukkustundum sem urðu að sólarhring samkvæmt henni. Þar til hún stoppaði nánast á sama stað og hún hóf hringferðina. Og eftir stutt stopp hóf hún að ganga á sínum eðlilega hraða. þetta var mjög furðulegt að horfa á og maður fann það næstum því á húðinni hvernig stundin stóð í stað og manni fannst lífið og tíminn vera að þjóta af stað alveg án þess að kennarinn gerði sér nokkra grein fyrir því sem hélt bara áfram í rólegheitum sínum fyrirlestri um viðurkenningu (anarkendelse) án þess að hafa hugmynd um þetta uppátæki klukkunnar.

Þessi klukka sýndi mér svart á hvítu hvað tíminn líður hratt og hvað maður hefur enga stjórn á honum. Hann flýgur bara áfram eins og honum sýnist á ljóshraða og stoppar svo allt í einu. Enginn veit í raun hvernig gangverkið í sinni eigin klukku er eða verður. Allt getur leikið í lyndi einn daginn og fólk stendur inni í ljósritunarstofunni og syngur saman á bestu árum lífsins en svo getur allt verið breytt skömmu síðar. Klukkan getur hafa tekið sínar eigin ákvarðanir sem eru ekki í takt við þær væntingar sem viðkomandi sjálfur hefur.

Hvert andartak er það mikilvægasta sem maður á. Hver dagur er heil gjöf og þess vegna er mikilvægt að nýta þá vel. Hvert ár er afrek og því ber að þakka hvert afmæli. Maður má að minnsta kosti ekki taka því sem sjálfsögðum hlut að gangverkið manns gangi næstu 100 ár. Því ráðum við ekki og klukkan minnti mig á það í dag.

Á erfiðleikum eins og þeim sem Íslendingar ganga í gegnum núna er mikilvægt að minna sig á það að færi klukkan manns allt í einu á fleygiferð og maður vissi að hún myndi stoppa fljótlega þá er sennilega margt af því sem maður er að velta sér upp úr dags daglega langt frá því það sem maður myndi helst hugsa um og eyða tímanum í sem rynni eins og fíngerður sandur niður stundaglasið. Kannski einmitt það sem maður hugsar minnst um dags daglega myndi skyndilega skipta öllu máli.