Mannlegt eðli er kjarninn í öllu

 

Ég var að koma heim af myndinni 2012. Ætla ekkert að rekja þráðinn þar sem margir eiga eflaust eftir að fara.

Myndin vakti mig hinsvegar til umhugsunar. Hún vakti mig til umhugsunar um hið mannlega eðli. Um hvernig það er kjarninn í öllum okkar þekkta heimi. Ekkert sigrar gott mannlegt eðli. Hvar sem við erum í heiminum þá er hið mannlega eðli afar líkt. Við sækjumst flest eftir því sama í lífinu, hamingju, ást og að afreka eitthvað. Þrátt fyrir afar ólíkar aðstæður þá erum við jarðarbúar þegar öllu er á botninn hvolft 99% eins.

Þegar maðurinn stendur frammi fyrir stórbrotinni sköpuninni, jörðinni, náttúrunni þá verður hann svo agnarsmár og ræður í raun afar takmarkað við eitt eða neitt. Við erum bara lítill maur í þessum ógnarstóra alheimi. Og um alheiminn vitum við svo lítið. Einu sinni hélt fólk til dæmis að jörðin væri miðja alheimsins og sólin snerist um okkur. Því er kristaltært að einhver hluti af okkar heimsmynd sé hreinlega kolröng.

En hver er kjarninn þegar allt annað hrynur? Þegar veröldin okkar hrynur? Hvað er það sem fólk gerir þegar ógn steðjar að, jafnvel þegar það sér fram á að veröld þess muni farast? Hvað gerði fólkið í einni flugvélinni sem rænt var 11. september 2001 þegar það vissi að það myndi sennilega ekki lifa þetta af. Það reyndi að hringja í sína nánustu. Það reyndi að ná í fólkið sitt til þess að segja því að það elskaði það heitt. Það tók utan um hvort annað og sýndi ást og væntumþykju.

Þetta er svolítið mikilvægt að muna finnst mér. Einnig þá staðreynd að þegar hörmungar steðja að þá sýnir fólk oft sitt rétta eðli, kjarnann sinn sem er vel og vandlega falinn þess á milli. Ég hef sjálf upplifað mikla erfiðleika á hásléttu Tíbet þar sem ég ásamt hópi ferðamanna sátum föst á hásléttunni í yfir 5000 metra hæð án hæðaraðlögunar og margir uppskáru alvarlega hæðarveiki. Það var hrikalegt veður og engin undankomuleið. Þar sá maður hvernig sumir hjúfra sig í besta hornið án þess að þurfa kannski á því að halda þar sem þeir eru ekki veikastir en aðrir eru tilbúnir að berjast og hjálpa náunganum sem er verr staddur en þeir sjálfir. 

Án góðs mannlegs eðlis, án ástar og væntumþykju, án náungakærleiks getum við ekki lifað af.

Það er margt varðandi hið mannlega eðli sem við munum heldur aldrei skilja en þessi grundvallaratriði eru nokkuð ljós í mínum huga. Daglegt líf er svo allt annað mál þar sem fólk er oft í hrópandi ósamræmi við sjálft sig og er þá örugglega kjarni þess vel falinn eða týndur innst innan við mörg lög af fyrri reynslu, varnarháttum og mörgu öðru sem erfitt getur reynst að grafa upp sem stýrir í raun hegðun, hugsun og tilfinningum.

Ég held því að það sé gott að þroska smám saman sjónina á hinn innsta kjarna. Þannig verður maður tærari sem manneskja og hegðun manns, hugsun og tilfinningar í betra samræmi við það hver maður er í raun og veru. Og muna þessi grundvallaratriði eins og hverju maður myndi berjast fyrir ef það væri nú að koma heimsendir, hvað maður myndi gera og hvað myndi skipta máli.

Ekki hika til dæmis við að segja fólki að þið elskið það eða þyki vænt um það ef þið vitið að tilfinning ykkar er sönn. Það er áhætta að gera slíkt og það getur leitt til höfnunar, sorgar og reiði en þá hafið þið að minnsta kosti verið heiðarleg og opnað fyrir ykkar innsta kjarna og það krefst hugrekkis.

Eins og Jackson heitinn söng um... þá getum við öll gert heiminn að betri stað!