Sátt

 

Mig langaði til þess að pæla í sáttinni. Hugtak sem skiptir okkur Íslendinga miklu máli um þessar mundir þar sem umhverfið kallar oft á allt annað en að vera sáttur. Umhverfi okkar Íslendinga undanfarið hefur verið afbragðs jarðvegur fyrir óhemju reiði, pirring, gremju og fleiri neikvæðar tilfinningar.

Mér finnst það svo stórkostleg tilfinning að finna fyrir því þegar ég er bara sátt við lífið og tilveruna. Sátt við að vera á þeim stað sem ég er á í augnablikinu og ekkert að reyna að fara eitt eða neitt. Að vera bara. Það er fullkomin sátt. Í hinu margumtalaða núi. Laus við ótemjuna hugann sem hendist fram og aftur um firnindi og fjöll fortíðar og framtíðar. Það er svo ágætt þegar ótemjan liggur bara í makindum sínum í núinu og slakar á. Þegar þessi ótemja eyðir ekki dýrmætri orku núsins í það að velta sér upp úr fortíðinni, hvað hefði getað verið öðruvísi eða reynir að stjórna framtíðinni sem er ókomin og því ekki til. Best er að taka bara á hverju augnabliki eins og það kemur fyrir og vinna sem best úr því hráefni hverju sinni. Mæli með bókinni "Mátturinn í núinu" eftir Eckhart Tolle sem fjallar mikið um þessar pælingar. Þegar þú stendur þig að því að hugurinn sé óboðinn farinn á flakk skaltu spyrja þig að því hvar þú sért núna, er ég í fortíðinni eða framtíðinni? Og kippa þér um leið aftur inn í núið.

Lífið er þannig að það er alltaf fullt í gangi hjá okkur öllum. Alltaf eitthvað sem við höfum skoðanir á, tekur athygli okkar og orku. Við erum í samskiptum við ótal manneskjur, verkefni af öllu mögulegu tagi hvíla á herðum okkar eins og vel hertur bakpoki og við erum að pæla í öllu mögulegu. Það að geta verið bara sáttur við þetta allt er virkilega gott val. Í stað þess að svekkja okkur á því hvers vegna þetta sé svona eða hitt hinsegin þá erum við bara sátt. Þarna kemur æðruleysisbænin sterk inn, gera sér grein fyrir því að ákveðnum hlutum getum við ekki breytt og sættast við þá, breyta því sem við getum breytt og greina þarna á milli. Oft rembumst við eins og rjúpan við staurinn að hafa áhrif á hluti sem eru hreinlega ekki í okkar mannlega valdi að hafa stjórn á og þannig fer orka sem hefði mátt nýta í það sem hægt er að breyta til spillis.

Sáttin felst að mörgu leyti í þeirri staðreynd að hvernig við afgreiðum hvert augnablik lífsins er algjörlega undir okkur komið. Hvernig við afgreiðum kúnna sem öskrar á okkur, verkefni sem engan endi virðist ætla að taka eða það að klúðra réttinum sem þig hlakkaði svo til að elda og smakka. Við getum alltaf valið það að taka þessu með stóískri ró, jafnvel brosa að okkur, við ráðum því hversu mikið við látum þetta koma okkur úr jafnvægi og hvernig og hvenær við tökum á þessum áreitum. Stundum getur verið ágætt að leggja hlutina til hliðar og hugsa ég ætla að hafa áhyggjur af þessu á ákveðnum tíma t.d. kl. 5 á morgun! Aðrir eða aðstæður gera sjaldnast neitt við okkur. Það erum við sjálf sem höfum þau völd. Þar er lykilatriði að vera meðvitaður um hvaða hugsanir eru í gangi og hvernig við bregðumst við þeim.

Það getur jafnvel verið frekar erfitt að horfast í augu við þessar staðreyndir því oft er svo miklu vænlegri kostur að geta kennt einhverjum öðrum eða umhverfinu um það sem miður fer í okkar eigin lífi. Þegar valdið liggur hjá okkur sjálfum vandast málið því þá er ábyrgðin einnig okkar. Það getur verið gríðarlega freistandi að leyfa reiðinni að malla innan í okkur og magnast upp. Þrátt fyrir að margt sé ekki í okkar valdi þá er það eins og áður er getið í okkar valdi hvernig við tökumst á við þær aðstæður sem við erum í þessa stundina.

Athugasemdir

[Ragnhildur Kolka, 22.2.2010 kl. 21:15]

Er þessi færsla beinlínis í takt við NÚIÐ?

Sátt er aðeins möguleg þegar tveir aðilar komast að sameiginlegri niðurstöðu. Á jafnréttis grundvelli.

Í dag deilum við (Íslendingar) við tvö fyrrverandi nýlenduveldi sem vilja beita okkur kúgun í nafni þess valds sem fortíðin og stærðin gefa þeim.

Getum við verið SÁTT við það?