Gott hjá SUS

Mikið er ég ánægð með SUS-ara núna. Þeir fá stórt hrós fyrir skýra afstöðu í þessu máli!

Ég vonast til þess að sjá álíka ályktanir frá hinum ungliðahreyfingunum á næstu dögum og öðrum félögum og samtökum.

Það er til háborinnar skammar og hræsni að ólympíueldurinn eigi að fara í gegnum Tíbet.

Mér þykir það einnig áhugavert að gríðarleg þáttaka hefur verið í mótmælum bílstjóra gegn háu eldsneytisverði að undanförnu og virðist það vera að bera árangur. Gott mál með þessi mótmæli en...

Hvernig væri nú að sýna sömu samstöðu í máli sem snertir okkur öll á mun dýpri hátt en hvað eldsneytið okkar kostar.

Máli sem snýst um mannslíf, máli sem snýst um kúgun, máli sem snýst um að vernda menningu sem á sér enga líka, máli sem snýst um það að við eigum að standa saman á þessari jörð gegn kúgun og mannréttindabrotum og stuðla að FRELSI félaga okkar Tíbeta og sýna kínverska drekanum að við munum ekki lengur loka augunum og horfa í hina áttina og sjá aðeins það sem þeir vilja að við sjáum.

 

Hvetja ráðamenn til að sniðganga Ólympíuleika

Ríkisstjórn Íslands ætlar að fljúga hátt á erfiðistímum

Ég taldi nú að stefnan væri að draga saman í fjármálum landsmanna og eflaust nokkuð verið grátið yfir þeim einkaþotum sem menn hafa þurft að leggja undanfarið.

Sá gállinn virðist ekki vera á ríkisstjórn Íslands. Það kemur kannski ekki á óvart þegar þau telja nauðsynlegt að hækka útgjaldaramma fjárlaga um 20% á milli ára á erfiðum tímum í efnahagsmálum.

Góða ferð, verst að þau skuli ekki njóta þess að fljúga með almenningi og nýta þannig tímann í samskipti við kjósendur sína. 

Þetta er kannski bara aprílgabb eða hvað? Þessu er í það minnsta ekki haldið á lofti á mbl vefnum. Áhugavert.

 

Vísir, 01. apr. 2008 17:47

Einkaþota Geirs og Ingibjargar kostar sex milljónum meira en áætlunarflug

Andri Ólafsson skrifar:

Það kostar skattgreiðendur tæpum sex milljónum meira að ferja Geir h. Haarde og Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur og föruneyti þeirra á Nato fund með einkaþotu en í almennu flugi.

Gréta Ingþórsdóttir, aðstoðarkona forsætisráðherra, sagði í samtali við Vísi í dag að kostnaðarmuninn á ferðinni miðað við áætlunarflug óverulegan. Jafnframt bætti hún við að þetta verið nauðsynlegt þar sem þurft hefði að gista í London yfir nótt ef farið hefði verið með almennu flugi.

Þetta er ekki alveg rétt hjá Grétu.

Samkvæmt upplýsingum frá dohop.com leitarvélinni er hægt að fljúga frá Keflavík til Heathrow og þaðan til Búkarest á miðvikudag og svo til baka á föstudag fyrir 131 þúsund krónur á mann. Verðið miðast við að flogið sé með Icelandair til London og British Airwaves til Búkarest.

Samkvæmt upplýsingum Vísis er 10 manna föruneyti frá forsætis- og utanríkisráðuneytinu á leiðinni til Búkarest og samanlagður kostnaður vegna ferðar af þessu tagi ætti því að vera rúmar 1300 þúsund krónur, ef skynsamlega væri haldið utan um budduna það er að segja.

Eins og Vísir sagði frá í dag ákváðu Geir og Ingibjörg hins vegar að ráðlegra væri að leigja einkaþota frá fyrirtækinu Icejet og fljúga beint til Búkarest.

Samkævmt upplýsingum Vísis er Dornier einkaþota af því tagi sem Geir og Ingibjörg hafa leigt um sex tíma að fljúga til Búkarest og aðra sex að fljúga til baka. Klukkutíminn er leigður út af Icejet, samkvæmt upplýsingum Vísis á um 5 þúsund evrur.

Það þýðir að ferðin fram og tilbaka kostar 60 þúsund evrur eða um 7.2 milljónir íslenskra króna.

Það þýðir jafnframt að ef tíu eru í föruneyti Geirs og Ingibjargar sé kostnaðurinn á hvern og einn um 720 þúsund krónur.

Munurinn á því að föruneyti Geirs og Ingibjargar ferðist með einkaþotu en ekki í almennu flugi er því 5.9 milljónir íslenskra króna.

(tekið af www.visir.is)

Nokkrir gabbaðir

Ég féll nú bara á einu gabbi þar sem ég sá að vinkona mín hér úti var skyndilega skráð á Íslandi á msn hjá sér. Ég var fljót að spyrja hvað hún væri að gera heima?

Ég notaði hins vegar sama gabbið á nokkra af mínum msn félögum og héldu nokkuð margir að ég væri komin heim.

Ég plataði fólk líka á því á hinu blogginu mínu að ég ætlaði að flytja aftur heim til Íslands og að ég væri búin að missa allan áhuga á stjórnmálum og teldi að ekki væri hægt að hafa nein áhrif á samfélagið... sem er nú engan veginn mín skoðun því ég held að hvert og eitt okkar geti haft raunveruleg áhrif.

Þannig að nokkrir voru gabbaðir og ég hló hátt. Hef alltaf haft gaman af því að stuðla að því að geta hlegið aðeins með fólki og strítt því.

Ég man t.d. eftir einu góðu gabbi í gömlu vinnunni minni þar sem ég var að vinna sem forstöðumaður á sambýli og hringdi og tilkynnti þeim sem var á vaktinni að félagsmálaráðherra væri á leið í heimsókn og ég gæti ekki tekið á móti honum þar sem ég væri upptekin á fundi og þau yrðu að græja það fyrir mig. Þau fóru að gera allt fínt hátt og lágt og biðu eftir komu ráðherrans .

Svona er lífið nú skemmtilegt á 1. apríl.

Fólk hljóp ekki mikið en lét aðeins gabbast!

Varstu gabbaður í dag?

Minningar um Tíbet

Ég man þegar við fórum yfir síðasta fjallaskarðið sem skilur að Kína og Tíbet á hásléttu Tíbet, Tanggula Pass 5231m, og sáum bænafánana og merkinguna. Ég man hvernig mér leið. Öll eftirvæntingin yfir því að komast á stað drauma minna var að verða að veruleika. Tilfinning sem hafði kviknað þegar ég sá myndina "Seven years in Tibet" (það spillti nú ekki fyrir hvað Brad Pitt var flottur í henni en það er önnur saga). Frá því ég sá myndina fékk ég einhvers konar köllun. Köllun um það að þessari fallegu og fornu menningu yrði ég að kynnast. Ég yrði að kynnast þessari fegurstu trú, búddhatrúnni. Ég yrði að sjá þessa náttúrufegurð og þetta sérstæða fólk með eigin augum. Sjálf er ég oft með rósaroða í kinnum eins og vinir mínir Tíbetarnir. Kannski var ég Tíbeti í fyrra lífi og þess vegna er tilfinningin svona sterk, hver veit? Tilfinninguna elti ég þangað til að þessi draumur varð að veruleika. Draumurinn um að heimsækja Tíbet. Ég fór þangað ásamt systur minni árið 2002. Aðal áfangastaðurinn var Tíbet en við ferðuðumst einnig um Kína, Nepal og Tæland þar sem við vorum á annað borð komnar svona langt.

Ég man líka tilfinninguna þegar við loks komum til Lhasa, hæstu höfuðborgar heims (3650m) kl. 7 að morgni eftir gríðarlega erfiða 3 daga þar sem við höfðum setið föst á hásléttu Tíbet vegna vegaframkvæmda. Margir höfðu veikst af háfjallaveiki þar sem það er mjög hættulegt að fara úr 3000m hæð í 5500m án hæðaraðlögunar. Það hefði verið í lagi ef við hefðum farið beint niður aftur. Ég var svo þreytt þegar við komum en hjartað í mér var að springa af spenningi. Ég vissi það að þessari ferð myndi ég aldrei gleyma og festi hvert smáatriði í minni mér.

Ég man eftir Tashi dele kveðju Tíbetanna. Ég man eftir Tashi sem framreiddi dásamlegan mat ásamt manninum sínum og bauð okkur með bros á vör að hætti Tíbeta.

Ég man eftir munkunum sem við hittum í einu þorpanna og ég sýndi íslensku póstkortin mín. Hvernig þeir hrúguðust allir í kringum mig og ég fann sterka lyktina af jakuxa mjólkinni og teinu sem þeir höfðu verið að drekka.

Ég man hvað mér þótti hásléttur Tíbet minna mig mikið á Ísland og stundum fannst mér ég vera komin aftur heim.

Tíbet og Ísland eru hreint ekki ólík.

Ég man eftir því hvað ég varð dolfallin þegar ég barði Potala Palace, höll Dalai Lama fyrst augum. Ég sat og nartaði í Kit Kat og gleymdi algjörlega stað og stund. Ég gat ekki hætt að horfa. Ég gat ekki hætt að taka myndir og ég gat ekki hætt að taka videomyndir. Ég var dolfallin. Þetta var eitt af undrum veraldar í mínum augum. Ég man hvað byggingin er stórfengleg þar sem hún stendur á einu hæðinni í Lhasa.

Ég man hvað mér sárnaði djúpt inn að hjartarótum við það að sjá minnisvarðann um "FRELSUN TÍBET árið 1959" sem útleggst á íslensku, minnisvarðann um rán Kína á Tíbet með ofbeldi og blóðsúthellingum. Þvílík hræsni. Ég man hvað mér þótti sárt að sjá hvernig borgin Lhasa skiptist í tvennt. Þú ert nánast komin í nýja borg í kínversku Lhasa með því að stíga fimm metra áfram. Þar er allt annar stíll á hlutunum. Nútímalegt og kínverskt. Þar er ekki sami friðsæli andi og er í Lhasa hlutanum. Þannig er það bara.

Ég man hvað ég heillaðist af útliti Tíbetanna. Ég man eftir klæðaburðinum. Ég man eftir fléttunum á konunum sem eru annað hvort 2 eða 106. Ég man eftir fallegu tíbetsku skartgripunum. Ég man eftir purpuraklæddu munkunum sem röltu um göturnar og töluðu sumir meira að segja í gsm síma. Ég man eftir konunum og munkunum sem sneru bænahjólunum sínum jafnóðum og þau röltu um. Þau voru meðal annars að biðja fyrir skordýrunum sem þau komust ekki hjá að kremja á för sinni.

Ég man eftir ferðinni í Potala Palace og ætla að deila með ykkur broti úr ferðasögu minni:

Daginn eftir var stefnan tekin a ad skoda Hollina ad innan.  Vid aetludum ad fara strax kl. niu en thar sem vid hofum ekki beint verid i atvinnuturistagirnum tha vorum vid thar rett fyrir hadegi eftir morgunmat hja Tashi, bankaferd og fleira.  En sem betur fer!  Thvi ju thad kom a daginn ad olikt ollum sem vid hofdum talad vid og hofdu kvartad yfir otholandi traffik af kinverskum turistum tha voru bara engir hopar tharna.  Vid fengum ad upplifa ad vera I Potala palace ad mestu med pilagrimunum sem thangad koma i truarlegum tilgangi og munkunum i sama tilgangi, augljoslega.  Ja vid laeddumst bara med veggjum thvi okkur fannst vid bara vera fyrir thvi thetta var sko ekki eins og flestir turistastadir!  Tharna forum vid upp troppurnar brottu, litlu, fraegu sem morg ykkar hafa sed ur myndinni 'Seven Years in Tibet' (veit nu ekki hvort their toku atridid thar en...) amk tha fengum vid ad sja allt annad en vid attum von a.  Stanslaus umferd af pilagrimum ad kyrja buddhabaenirnar sinar i ollum sinum fallegu klaedum, otrulega fataekt folk sem komid hafdi langan veg med nokkra aura til ad gefa buddha, lyktin af jakuxakertunum alls stadar, ljominn af theim, hljomurinn af theim ad kyrja, buddhalikneskin ur skira gulli, andinn i loftinu...thessu er bara ekki haegt ad lysa thvi midur eins og eg vildi thvi thetta er bara olysanlegt og verdur grafid i minningu okkar systra medal merkustu klukkustundanna i lifi okkar thvi upplifunin var svo sonn, svo einstok og tharna og svona geturdu ekki myndad!  Ja thad er til daemis ekki haegt ad festa lyktina af jakuxavaxinu a videoid, thvi midur!  En eins og eg segi, upplifunin var engu lik og einhver olysanleg heppni olli thvi ad vid fengum alveg frabaera upplifun.  Heldum ad vid myndum skoda yfirgefna holl, minnisvarda fullan af turistum og kinverskum i thokkabot en fengum i stadinn thessa oendanlega, ogleymanlegu stund med heittruudum Tibetum sem standa sinar skyldur vid sina buddhatru, kyrja sinar baenir, hella sinu jakuxavaxi a kertin og gefa buddha sin orfau jiao. 

Ég man líka eftir að fara í sumarhöll Dalai Lama. Það var eins og hann væri enn þar. Hefði bara farið í gær. Þar ríkti óendanleg ró og friður. Í garðinum við höllina þá upplifði ég það sem ég tel vera næst himnaríki á jörð. 

Ég mun aldrei gleyma þessu. Ég hét mér því að fara aftur til Tíbet. Ég hét mér því líka að ég myndi alltaf geyma þá von í hjartanu að geta hjálpað til. Ég hef meira að segja hugsað það hvort ég ætti að hafa samband við Dalai Lama.

Því þykir mér þyngra en tárum taki að vita til þess hvernig ástandið er í Tíbet í dag og íslensk stjórnvöld skuli skella við skollaeyrum af ótta sínum við það að styggja kínverska risann og taka viðskiptahagsmuni og aðra pólitíska hagsmuni fram fyrir mannréttindi og sjálfstæðisbaráttu Tíbeta. Við eigum mun meira sameiginlegt með Tíbetum en fólk gerir sér grein fyrir. Við erum afskekkt þjóð eins og Tíbetar sem býr í undurfagurri náttúru. Við fengum sjálfstæði en þeir hafa misst sitt.

Stöndum nú í lappirnar og látum okkur málin varða. Það er með hreinum ólíkindum hvernig heimsbyggðin lokar augunum og beygir sig eins og hóra undir stórveldið Kína. Að sumir skuli kaupa áróður Kínverja er líka með ólíkindum. Hver heldur að þjóð sem missir sjálfstæði sitt eftir blóðuga bardaga álíti sig frelsaðan af sama aðila og hafi gengið inn í gin risans með glöðu geði? Hver heldur að þjóð þar sem langstærsti hlutinn iðkar hina friðsömustu trú heimsins búddhatrú þar sem lífið sjálft er ofar öllu sé þjóð hryðjuverkamanna? Það er fjarstæða og nær ekki nokkurri átt. Sýnum kjark, þor og dug. Við erum ekki þekkt fyrir annað.

Hvert einasta okkar getur gert gagn. Allt frá því að taka þátt í mótmælafundum, skrifa á undirskriftalista, skrifa bréf, beita pólitískum þrýstingi í það að kveikja á kerti og biðja fyrir Tíbetum.

Ég hef kveikt á kerti fyrir þá og ég hef flaggað bænafánum mínum fyrir þeim. Bænafáni er marglitrir  fánar sem á eru áletraðar bænir og er hann m.a. settur efst uppi á fjallaskörðunum þannig að þegar vindurinn blæs um þá þá flyst bænin til þess sem hún er ætluð. Þetta er líka til þess að óska öðrum ferðalöngum á erfiðum ferðum sínum bæna og góðrar lukku.

Nú skulum við flagga fyrir Tíbetum og óska þeim góðrar lukku og góðrar ferðar í vegferð sinni að FRELSI.

FRJÁLST TÍBET.

Kristbjörg Þórisdóttir, vinur Tíbet .

Kínverjar segja Tíbeta skipuleggja árásir

Ákall til íslensku ríkisstjórnarinnar frá Vinum Tíbet

Reykjavík 31. mars 2008 

Ákall til íslensku ríkisstjórnarinnar  

Við sem höfum staðið fyrir því að vekja athygli á hve skelfilegt ástandið er í Tíbet, viljum gjarnan vekja athygli ykkar á því sem er að gerast þar. Tíbetar hafa með friðsamlegum hætti barist fyrir tilverurétti sínum síðan 1959, með afar takmörkuðum árangri. Ef eitthvað, þá hefur ástandið aldrei verið eins slæmt og það er nú. Tíbetar eru orðin minnihlutaþjóð í sínu eigin landi. Um milljón Tibeta hafa verið drepnir síðan Kína hertók Tíbet 1950. Fólki er refsað, pyntað, fangelsað eða hreinlega drepið fyrir að stunda trú sína, fyrir að tala tungumálið sitt, fyrir að virða sinn menningararf. Kínversk yfirvöld hafa virt að vettugi allar tilraunir Dalai Lama til að eiga í opinberum samræðum við þá til að finna lausn á þessum vandamálum, en hann hefur hvatt til sjálfræðis Tíbets, þ.e.a.s. að þeir hafi sína eigin ráðherra. Mjög mikilvægt er að þessi samtöl hefjist nú þegar en það mun væntanlega róa undiröldu hinnar miklu reiði Tíbeta sem hafa horft upp á þjóðmenningu sína visna upp í 50 ár á meðan heimurinn hefur horft í hina áttina. Nú er tíminn til að þrýsta á kínversk yfirvöld. Þið vitið hvað er að gersast í Tíbet. Því berið þið ábyrgð á að bregðast við þessu ákalli. Við trúum því að þið hljótið að setja mannréttindi á oddinn fremur en viðskiptahagsmuni. 

Í dag er alþjóðaaðgerðadagur til stuðnings baráttu Tíbeta fyrir mannréttindum í sínu heimalandi. Alþjóðaaðgerðadagurinn er haldinn til að vekja athygli á að nærri 1,5 miljón manna hafa skráð nöfn sín á lista Avaaz Tibet petition, sem kallar á hófsemi í aðgerðum, að mannréttindi séu virt og að kínversk yfirvöld hefji samræður við Dalai Lama.

Aðgerðir verða haldnar um heim allan og kínverskum yfirvöldum afhentur þessi listi á táknrænan máta. Okkar aðgerð í dag er að senda ykkur þessar spurningar og tillögur. 

Við óskum eftir greinagóðum svörum við eftirfarandi spurningum:
1. Er rétt að fórna mannréttindum fyrir viðskiptahagsmuni. Styðjið þið það?
2. Hvernig ætlar þú að beita þér fyrir því að aðstoða Tíbeta í baráttu þeirra fyrir  að mannréttindi þeirra verði virt? 

Hér eru nokkrar tillögur að því hvað íslensk stjórnvöld geta gert til að stuðla að lausn á vandamálum þeim er kosta svo marga Tíbeta lífið ár hvert.
1. Það hefur ríkt mikil þögn hérlendis meðal ráðamanna og enginn flokkur tekið skýra afstöðu með málstað Tíbeta. Við köllum eftir þverpólitískum stuðningi gagnvart baráttu þeirra og að íslenskir ráðamenn hvetji kínversk yfirvöld til að hefja samræður við Dalai Lama nú þegar.
2. Hægt er að þrýsta á kínversk stjórnvöld til að þau aflétti herlögum af Tíbet nú þegar og opni landið fyrir sjálfstæðum alþjóða- fjölmiðlum og mannréttindasamtökum. 
3. Íslenska ríkisstjórnin getur þrýst á S.Þ. um að senda rannsóknarnefnd til Tíbet nú þegar til að komast að hver hlutskipti mótmælenda eru: talið er að um 100 Tíbetar séu horfnir (drepnir), 1200 í fangelsum og 79 hafa verið drepnir vegna undanfarinna mótmæla. 
4. Þrýsta á kínversk yfirvöld að láta lausa pólitíska fanga eða þá sem eru fangelsaðir vegna trúar sinnar eða hafa beitt sér fyrir auknum mannréttindum í Kína og Tíbet. 

Fjölmargar þjóðir hafa á alþjóðavettvangi stutt við að mannréttindi Tíbeta séu virt. Við hvetjum íslenska ráðamenn að gera slíkt hið sama. Hér eru nokkur dæmi um hvað við getum gert til að styðja Tíbeta í þeirra baráttu fyrir mannréttindum.

Við getum farið að dæmi þjóðverja og stöðvað allar umræður við Kínverja um efnahagsþróun og viðskipti.  

Við getum farið að dæmi Karls Bretaprins, Václav Klaus Tékklandsforseta og Merkel Þýskalandskanslara og sniðgengið opnunarhátíð Ólympíuleikana eða farið að dæmi Forsætisráðherra Póllands Donalds Tusk og bókað viðtal við Dalai Lama í stað þess að fara á opnunarhátíðina. 

 

Þetta bréf verður sent á alla alþingismenn allra flokka, þar sem þeir eru hvattir til að svara þessum spurningum samviskusamlega og svör þeirra verða svo birt á netinu, birgitta.blog.is.

Með vinsemd 

Vinir Tíbets

(Bréfið er tekið af vefsíðu Birgittu Jónsdóttur http://www.birgitta.blog.is/)

Mikilvægt mál

Oft var þörf en nú er nauðsyn á því að standa þéttan vörð um hag þeirra sem höllustum fæti standa í samfélaginu. Ég hef áhyggjur af þeim sem minnstar tekjurnar hafa og eru jafnvel að fá minna (sem allt of lágt var nú samt) vegna þeirrar verðbólgu sem ríkir. Þetta er hópur sem ekki á feita varasjóði og þarf að draga fram lífið á hverri krónu. Ég hef ekki áhyggjur af þeim hópi fólks sem þarf að leggja einkaþotunum sínum um skamma tíð.

Ég tel það mjög gott mál hjá Birki að stuðla að því að fulltrúar þeirra hópa sem virkilega þarf að huga að hittist og ræði málin. Það er í anda þess samráðs sem á að vera í sífellu í pólitík. Mikilvægt að heyra stöðuna beint frá viðeigandi aðilum og hafa þá sem best þekkja til með í ráðum um það hvar kreppi mest að og hvaða leiðir sé best að fara til að leysa vandann eins og best verður á kosið.

Það má eflaust deila um fortíðina og margt sem betur hefði mátt gera þar, bæði í þessum málaflokkum sem og öðrum. Sem betur fer lærum við af fortíðinni. Sá sem veltir sér einungis upp úr fortíð mun ekki sjá betri framtíð. Einu sinni var mér sagt af Kristjönu Sigurðardóttur þroskaþjálfa "Við lærum af fortíðinni, lifum í nútíðinni og horfum til framtíðar". Það finnst mér gott að muna. Það er mín trú. Þess vegna tel ég mikilvægara að menn horfi jákvæðum augum til þess sem er verið að gera í dag og einbeiti sér frekar að því að gagnrýna á uppbyggilegan hátt það sem aflaga fer í nútímanum en læri af fortíðinni til að byggja betri framtíð. Persónulegar árásir á fólk og áfellisdómar um liðna tíð eru engum til framdráttar. Því miður finnst mér það vera ansi algengt í pólitík og einnig hér á blogginu.

Ég hrósaði Jóhönnu fyrir hennar verk um daginn. Ég er viss um að hún er vel að því hrósi komin. Jóhanna er einn sá stjórnmálamaður sem ég tók eftir strax sem lítil stelpa og hef alltaf haft miklar mætur á henni síðan. En hún eins og aðrir sem hafa farið með þennan málaflokk er undir gríðarlegri pressu að vinna þannig að það komi öllum hópum sem best og er eflaust undir strangri fjármálaól Sjálfstæðisflokksins sem ekki er velferðarflokkur og hefur farið með fjármálaráðuneytið í langan tíma. Það er nefnilega ekki nóg að hafa góðar hugsjónir. Það þarf líka fjármagn og rétta forgangsröðun. Þar er ábyrgð Sjálfstæðismanna mikil. Jóhanna er því undir sömu ól og fulltrúar Framsóknar hafa verið í langan tíma. Það er ekki oft minnst á það þegar framsóknarmenn fá harða gagnrýni á vinnu sína. Enn sjaldnar er minnst á mörg þau góðu mál sem unnin voru af framsóknarmönnum. Sem dæmi má nefna feðraorlofið, stuðning við Hugarafl, að koma á fót Fötlunarfræðum við H.Í., breytingar á lögum um fæðingarorlofssjóð, standa dyggan vörð um Íbúðalánasjóð og fleira.

Birkir Jón: Vill ræða málefni aldraðra og öryrkja

Sírenur

Ég velti vöngum yfir því í mörgum hvort það væri bara ég eða hvort óvenju margar sírenur væru núna. Þar sem ég bý ekki langt frá sjúkrahúsi þá heyri ég nokkuð oft sírenur.

Ég velti því sama fyrir mér í dag þegar ég var stödd niðri í miðbæ og sá tvo slökkviliðsbíla fara framhjá og heyrði meira sírenuvæl.

Ég velti því fyrir mér hvort einhver ólga væri að taka sig upp á ný og ræddi það við vinkonu mína.

Það er hins vegar svolítið sérstakt að þegar maður býr sjálfur á staðnum þá verður maður ekkert sérlega var við allt sem gerist. Ég t.d. vissi það ekki fyrr en ég var á Íslandi um daginn að það hefði verið sprengdur leikskóli ekki ýkja langt frá mér í látunum um daginn.

Lífið heldur áfram sinn vanagang þrátt fyrir sírenur og maður vonar alltaf í hvert skipti sem maður heyrir þær að betur hafi farið en á horfist.

http://jp.dk/webtv/webtv_indland/?movieId=15756&Id=1306706

http://jp.dk/indland/aar/article1306565.ece

Bílsprengja í Árósum

Nú verð ég að endurskoða hrósið

Ég verð að játa á mig mistök.

Ég hrósaði Ingibjörgu Sólrúnu, utanríkisráðherra, fyrir að bregðast við vegna málefna Tíbet. Að vonum var ég ánægð að eitthvað líf bærðist á stjórnarheimilinu vegna þessara grafalvarlegu mála utan úr heimi sem við eigum að láta okkur varða.

Ég verð hins vegar að játa það að ég hef greinilega ekki fylgst nægilega vel með (kannski ekki furða þar sem ég er ekki búsett heima).

Nú heyri ég það að Ingibjörg Sólrún taki undir "Eitt Kína" stefnuna og það geri íslensk stjórnvöld almennt. http://www.ruv.is/heim/frettir/frett/store64/item198187/ Þessari stefnu hafi einnig Bjarni Benediktsson þingmaður lýst og tekið undir.

Ég verð því að endurskoða hrós mitt og segja að gott að íslensk stjórnvöld skuli hafa áhyggjur af ástandinu en þau sýna líka hræsni með því að segja í sömu andrá að þau styðji stefnuna um "Eitt Kína".

Hvert eru íslensk stjórnvöld að fara?

Erum við virkilega að skrifa undir þau hryllilegu mannréttindabrot og kúgun sem átt hafa sér stað í Tíbet í hartnær 50 ár vegna þeirra viðskiptasambanda sem við eigum við Kína? Hvar er siðferðið? Hvar er réttlætiskenndin? Erum við að skrifa undir það að við séum samþykk því að 6 milljón manna þjóð sé smám saman þurrkuð út í eigin landi þar sem áhrif eru höfð á hversu mörg börn tíbetskar konur mega eiga og jafnvel gerðar ófrjóar. Erum við að skrifa undir það að það teljist eðlilegt að kínverskar konur megi eiga eitt barn í Kína en tvö í Tíbet. Erum við að skrifa undir það að erlendum fjölmiðlum sé ekki hleypt að til þess að fjalla um stöðu mála af ótta við að þeir miðli þeirri hörku sem beitt er þegar minnstu mótmælum er hreyft og Tíbetar lýsa því yfir að þeir vilji fá sjálfstæði sitt? Erum við að skrifa undir það að það sé eðlilegt að í helgasta mannvirki Tíbeta, Potala Palace, höll Dalai Lama skuli standa vopnaðir Kínverjar yfir Tíbetum að iðka trú sína? Er fólk virkilega að kaupa það að Tíbetar vilji bara ekkert sjálfstæði? Er fólk virkilega að kaupa það að þeir vilji tilheyra Kína sem innlimaði þá og rændi sjálfstæði þeirra fyrir fimmtíu árum síðan með blóðbaði? Hvaða rugl er þetta eiginlega? Er fólk virkilega að kaupa áróður Kínverja?

Ég er hvorki sérfræðingur í málefnum Tíbet né sögusjení en ég hef sjálf komið til Tíbet og staðið á þaki heimsins. Ég hef gengið um Potala Palace ásamt Tíbetum sem hafa snúið bænahjólum sínum jafnóðum og þeir ganga um salina undir vökulu augnaráði vopnaðra kínverskra hermanna. Ég hef kynnst tíbetsku þjóðinni sem ferðamaður. Þetta er friðsælasta fólk sem ég hef á ævi minni kynnst og mun kynnast. Munkarnir snúa hjólum sínum og biðja jafnóðum og þeir ganga til þess að biðja fyrir þeim dýrum sem þeir komast ekki hjá að kremja á för sinni. Dettur einhverjum í hug að þjóð sem trúir svona heitt á lífið sjálft, endurholdgun þess og ber svona mikla virðingu fyrir því skuli vera hryðjuverkamenn? Ég trúi því vart að fólk skuli kaupa svona áróður hrátt.

Í dag skammast ég mín fyrir að vera Íslendingur þegar fulltrúar þjóðar okkar sýna slíka grunnhyggni og láta peningana ráða en ekki siðferði eða mannréttindi.

Við ættum að líta okkur nær. Það er ekki langt síðan að við vorum fátæk þjóð innlimuð undir stjórn Danaveldis. Myndum við þá skrifa undir "'Eitt Danaveldi" stefnuna? Myndum við skrifa undir það að eðlilegt væri að Danir mættu eignast tvö börn á Íslandi en aðeins eitt í Danmörku? Myndum við skrifa undir það að sjálf mættum við aðeins eiga eitt barn? Myndum við skrifa undir það að smám saman væru Danir að leggja landið okkar undir sig vegna náttúruauðlinda? Myndum við skrifa undir það að menning okkar væri einskis metin og við fengjum varla vinnu í Reykjavík nema tala ensku eða dönsku? Myndi okkur finnast við vera hjálparlaus þegar enginn úr alþjóðasamfélaginu veitti okkur hjálparhönd af ótta við að styggja hina stóru þjóð Danaveldi?

Ég held við myndum ekki skrifa undir þetta og ég held við værum ansi bjargarlaus í þessari stöðu.

Til stuðnings Tíbetum

Hvet ykkur öll til þess að skrifa undir til stuðnings Tíbetum og taka þátt í þeim aðgerðum sem staðið er fyrir. Sjá nánar á http://www.birgitta.blog.is/ og http://jonvalurjensson.blog.is/blog/jonvalurjensson/

Mánudaginn 31. mars munu Íslendingar ekki láta sitt eftir liggja og taka þátt í alþjóðadegi til stuðnings baráttu Tíbeta fyrir mannréttindum og hittast fyrir utan kínverska sendiráðið að Víðimel 29, kl 17:00.

Hér skrifið þið undir:

http://www.avaaz.org/en/tibet_end_the_violence/50.php

http://www.dalailama.com/

 

 

Ólympíueldurinn afhentur

Tíbet fyrir Tíbeta

Það er þyngra en tárum taki að vita (og ekki vita í raun og veru) til þess sem Tíbetar hafa þurft að búa við síðastliðin 50 ár og eru að eiga við í dag.

Nú þarf heimsbyggðin að bregðast við og nýta til þess þrýsting vegna ÓL í Peking í sumar.

Kínverjar eiga að láta af yfirráðum sínum yfir Tíbet og veita þeim fullt sjálfstæði á ný. Það er augljóst að þeir vilja halda Tíbet vegna þeirra eðalmálma sem Tíbet býr yfir.

Ég er ánægð með Birgittu Jónsdóttur http://www.birgitta.blog.is/ og þá sem hafa verið að leggja sitt á vogarskálarnar heima vegna þessara voveiflegu atburða.

Það er sorglegt að risavaxið stórveldi eins og Kína skuli komast upp með það að leggja undir sig annað ríki einungis vegna græðgi fyrir framan augu heimsbyggðarinnar án athugasemda. Ekki nóg með það heldur er markvisst verið að reyna að þurrka út menningararf Tíbeta og smám saman þurrka þessa þjóð út. Sem vott um það þá mega Kínverjar sem búa í Tíbet eiga tvö börn á meðan þeir mega einungis eiga eitt barn í Kína. Hvers vegna skyldi það nú vera?

Það var ein sú sorglegasta upplifun sem ég hef upplifað að vera stödd í Potala Palace, höll Dalai Lama, umkringd Tíbetum sem voru þar að biðja undir vökulu augnaráði vel vopnaðra kínverskra hermanna. Þannig var ástandið 2002. Ég get því ekki ímyndað mér hvernig það er núna.

Hvet alla til að skrifa undir stuðningsyfirlýsingu fyrir Tíbet.

http://www.avaaz.org/en/tibet_end_the_violence/50.php

 

Mótmæli í Tíbet