Nýr dagur

Það er kominn nýr dagur...

Rykið er ekki sest eftir hamfarir gærdagsins og enn er maður að reyna að átta sig á og skilja hvað kemur í ljós þegar rykið hefur sest.

Það er ákaflega mikilvægt að við stöndum öll saman næstu daga, vikur og mánuði og séum bjartsýn á framhaldið. Það er einnig mikilvægt að styðja við bakið á okkar kjörnu fulltrúum sem núna reyna eftir fremsta megni að halda hjólum þjóðfélagsins gangandi með handafli. Nú þurfa Geir H. Haarde, ríkisstjórnin og Alþingi stuðning okkar allra til þess að sem best takist til við endurreisn komandi tíma. Fylkjum okkur að baki þeim. Eyðum orkunni okkar vel og vandlega. Í stað þess að eyða henni í það að finna sökudólga til að hengja á torgum skulum við nota orkuna í að koma öllu á góða siglingu. Þá fyrst er svigrúm til að fara að líta ofan í kjölinn. Því betur sem við stöndum saman á næstunni því meiri möguleikar eru á að lágmarka þann skaða sem orðið hefur. Hér er um heilsu okkar sem þjóðar að tefla og framtíð okkar í öllu tilliti. Við munum koma standandi út úr þessum hremmingum og miklu sterkari. Það má líka ekki gleyma því að nánast hvert einasta mannsbarn hefur tekið þátt í veislunni að einu eða öðru leyti og notið hagsældarinnar og því eðlilegt að allir hjálpist að við að rétta okkur á ný og axla þannig sameiginlega ábyrgð á stöðu mála.

Í dag eru menn að vinna vinnuna sína af öllum krafti við að koma öllu á rétt ról. Það hefði auðvitað verið heillavænlegra ef ráðist hefði verið í kraftmiklar aðgerðir strax síðasta sumar og dregið hefði verið verulega saman í fjárlögum síðasta árs (en þau voru hækkuð um 20% í staðinn). Það hefði verið æskilegt að hlustað hefði verið á margítrekuð varnaðarorð ýmissa sérfróðra aðila, stofnana og okkar framsóknarmanna. Þá hefðum við getað verið búin að byggja upp öfluga flóðgarða til að taka á móti þeirri öldu sem skall á Íslandsströndum síðustu daga.

Það er að mörgu að huga á næstunni. Í fyrsta lagi þarf að huga að fólkinu og heimilunum í landinu. Ég þakka fyrir það að Íbúðalánasjóður, stofnun okkar framsóknarmanna, skuli vera til í dag. Það var gott að við skyldum verja hann með kjafti og klóm síðustu ár. Jóhanna mun án efa standa sig með stakri prýði og leggja allt sitt undir til þess að aðstoða alla eftir bestu getu. Enda er hún einn besti stjórnmálamaður sem Ísland hefur alið og nú nýtast hæfileikar hennar vel. það þarf einnig að aðstoða þá sem lenda í andlegu niðurbroti og það er verið að gera með því að efla geðdeild og heilsugæslur. Það er vel og af því má reyndar læra að dags daglega ætti að veita miklu meira afli í geðrækt og forvarnir til þess að efla krafta þjóðarinnar og fyrirbyggja veikindi og niðurbrot. Til dæmis með því að niðurgreiða þjónustu sálfræðinga.

Einnig er annað atriði sem er ákaflega mikilvægt og það eru atvinnuvegir landsins. Ef heimilin eru frumurnar í líkamanum Íslandi þá eru atvinnuvegirnir blóðið. Án þeirra geta frumurnar ekki haldið lífi. Það verður að blása súrefni inn í atvinnulífið til þess að hjólin haldi áfram að rúlla og talsvert þarf að gefa inn til að ná okkur upp úr því mikla hjólfari sem við sitjum í. Hér er mikilvægt að horfa til grunnstoðanna. Við þurfum að efla fiskvinnsluna okkar og þar koma hugmyndir okkar framsóknarmanna inn um að auka þorskveiðiheimildir. Þessi hugmynd var lögð fram fyrir alllöngu síðan þegar komu fram teikn á lofti fyrir um einu og hálfu ári síðan um aðsteðjandi vanda. Því miður var ekki hlustað á þær og það er svolítið seint að fara núna að eyða tíma í vísindarannsóknir þegar við þurfum fisk í vinnslu og skapa meiri verðmæti ...helst í gær! Við þurfum að vera vel á verði gagnvart því að takmarka atvinnuleysi eins og mögulegt er því það er eitur í blóð okkar ef mikið atvinnuleysi verður. Við framsóknarmenn leggjum einna mesta áherslu á atvinnuuppbyggingu í okkar stefnu, af henni vöxt sem stendur undir velferð og að víðtæk samvinna ríki í þjóðfélaginu um grunnstoðir samfélagsins. Við stóðum við loforð okkar um 12 þúsund ný störf 1995 þegar ríkti mikið atvinnuleysi og munum að sjálfsögðu stefna að því á næstu árum að stuðla að uppbyggingu nýrra starfa á þegar hriktir í stoðum atvinnumála í landinu. Með allar auðlindir okkar, náttúruauðlindir og mannauð er slíkt vel raunhæft markmið.

Einnig þarf að huga sérlega vel að landbúnaðinum. Staðan er sú að mjög margir bændur róa lífróður. Margir hafa verið að stækka t.d. fjósin sín og tekið lán í erlendri mynt til þess. Á sama tíma hefur olía hækkað upp úr öllu valdi og öll aðföng (fóður, áburður oþh.). Bændurnir og sjómennirnir eru matarkistan okkar. Við eigum að leggja allt okkar undir í að efla þá atvinnuvegi og eigin framleiðslu í stað þess að þurfa að flytja inn afurðir við flöktandi gengi. Þá sameinum við mörg markmið í einu og höldum landinu öllu í blómlegri byggð, eflum atvinnuvegi og sjálfsþurftarbúskap okkar sem þjóðar.

Við framsóknarmenn viljum skynsamlega nýtingu auðlinda. Það þarf þó að ríkja sátt um það hvaða auðlindir eigi að nýta og hverjar eigi að friða. Sú umhverfisverndarumræða sem verið hefur undanfarið vegna fyrirhugaðra álvera er af hinu góða. Hún upplýsir líka ólíkar hliðar og sjónarmið. Í alþjóðasamhengi má segja að það sé umhverfisvænt að byggja álver á Íslandi þar sem þannig sé álið framleitt með endurnýtanlegri umhverfisvænni orku í stað kola. Álið verður að framleiða þar sem t.d. flest farartæki eru byggð úr áli og því mikilvægt að þau séu byggð úr léttum málmum til þess að þau brenni minna eldsneyti. Þrátt fyrir gagnrýni sem skollið hefur á fyrri ríkisstjórn vegna uppbyggingar álvera þá er raunin sú að Kárahnjúkavirkjun er eitt ljós í myrkrinu í dag vegna þeirra tekna sem hún skapar og heimamenn bæði á Bakka og í Helguvík sækja fast að því að þær tvær framkvæmdir verði keyrðar í gegn. Ekki hefur það náðst m.a. vegna ósamstæðni ríkisstjórnar en nú tel ég að menn muni ekki hiksta heldur keyra slíkt í gegn. Það er ein leið til að veita súrefni inn í kerfið. Allt slíkt hefur margfeldiáhrif á kerfið í jákvæða átt. Ég held að enginn Íslendingur vilji álver á hvert horn landsins en við þurfum engu að síður að byggja upp þessi tvö og beina sjónum okkar svo áfram að uppbyggingu iðnaðar eins og til dæmis gagnavera, kísilhreinsiverksmiðju, flytja út vatnið okkar og svona má telja upp fleiri hugmyndir.

Bankarnir okkar og fjármálakerfið hefur vaxið okkur yfir höfuð. Sumir myndu segja núna að einkavæðing bankanna hefði verið mistök. Bankarnir hafa skilað okkur inn gríðarlegum tekjum á síðustu árum og verið sterkur atvinnuvegur í landinu. Þeir eru ein ástæða þess að ríkissjóður varð skuldlaus sem er nánast einsdæmi. Ég held að engan hafi órað fyrir því að þeir yrðu svona stórir. Það er betra að læra af fortíðinni en dæma hana. Æskilegt er að fjármálakerfi það sem lítur að viðskiptabönkum og svo á hinn bóginn fjárfestingabankar eigi að vera alveg aðskildir. Við getum sem þjóð staðið að baki viðskiptabönkum okkar en þeir sem vilja taka áhættu í fjárfestingum verða að hafa veð sín á öðrum miðum ef umfangið verður svona stórt. Það er ekki hægt að taka áhættu með sjóði heillar þjóðar.

Þrátt fyrir allt þá heldur hið hversdagslega líf áfram. Við eigum enn bæði peningana okkar og skuldir í bankanum en margir hafa þó tapað miklu. Það er mikilvægt að halda áfram eftir bestu getu og það viðhorf sem maður hefur í farteskinu skiptir einna mestu máli. Jákvætt viðhorf og bjartsýni hefur sjaldnar verið mikilvægara á Íslandi en í dag. Við eigum ótrúlega öflugt fólk, mikið hugvit, mikinn dugnað, gríðarlegan kraft og orku. Þessi framsýni og jákvæðni er okkar stærsti styrkleiki en getur reynst okkur veikleiki þar sem við förum stundum full geyst og óvarlega. Þess vegna eigum við að líta á atburði síðustu daga sem ríkan lærdóm til þess að læra að halda styrkleikahliðinni af öllum íslenska kraftinum frekar uppi og ganga hægt en vasklega um gleðinnar dyr.

Ég heyrði þá umræðu í Silfri Egils síðustu helgi að ungt fólk væri að hugsa sér í umvörpum að flýja land. Ég á bágt með að trúa því að ungt fólk á Íslandi sé svo grunnhyggið að stökkva þangað sem það telur grasið vera grænna. Einhver sagði að hjónabönd væru í blíðu og stríðu. Er það ekki eins með þjóðina og landið okkar? Er einhver sem virkilega vill bara taka þátt í veislunni og vera í blíðu en er svo tilbúinn að stökkva frá um leið og "Bára er komin í bleyti og mayonnesan orðin gul...". Ég held að flestir séu tilbúnir að þjóna landi sínu og þjóð bæði í blíðu og í stríðu. Með því að upplifa svona tíma þá mun unga fólkið sem kannski hefur aðeins misst sýn og gildismat læra að meta blíðu tímana á alveg nýjan hátt og taka slíkum tímum sem við höfum lifað á ekki sem sjálfsögðum hlut. Þeim mun sætari verður svo sigurinn þegar við rísum á ný sem sú öfluga þjóð sem við erum.

Vísindin ráða

Minnisstæður mánudagur

Ég fylgdist með fréttum í gær og beið þeirra með eftirvæntingu. Ekkert kom á daginn og fór ég því að sofa með þá von að vakna við nýja dögun í íslensku efnahagslífi. Ekkert var að frétta heldur í morgun þegar ég fór í skólann og ekki varð ég vör við neina dögun.

Í kvöld þegar ég kom svo heim þá frétti ég að hálfgerðar hamfarir hefðu átt sér stað í íslensku efnahagslífi í dag. Hamfarir eru ágætis orð því þær lýsa atburði sem kollvarpar öllu og hlutirnir verða aldrei eins.

Þessi mánudagur ætlar að verða minnisstæður.

Það er hálf undarlegt að hlusta á hæstvirtan forsætisráðherra ávarpa þjóð sína og maður gerir sér ekki fyllilega grein fyrir umfangi orða hans. Fréttin er ekki öll sögð. Maður veit í raun og veru ekki fullkomlega hvað hún felur í sér. Það kemur í ljós á næstu dögum. En það var átakanlegt að heyra hann lýsa því hvernig við þyrftum að styðja hvert annað á þessum tímum og við þau orð varð mér betur ljóst að um hamfarir væri að ræða. Mun alvarlegri hluti en manni hafði virst af fjölmiðlum fyrri daga. Við þessar hugleiðingar um hrun án þess að geta áttað mig alveg á áhrifum og fullri stöðu mála þá fékk ég kökk í hálsinn.

En við slík tíðindi þá þarf maður að draga djúpt andann, hreinsa hugann og skýra hugsunina. Þetta gæti verið mun verra. Hér er ekki um náttúruhamfarir að ræða. Við höfum ekki misst líf. Aðgerðir þær sem verið er að ráðast í eiga að tryggja fólki öryggi í sínu daglega lífi. Samfélag okkar þarf að halda áfram að rúlla þrátt fyrir hræðilegt ástand á efnahagsmörkuðum heimsins og ríkisstjórn sem vaknaði upp af þyrnirósarsvefni þegar hana hafði rekið alveg að fossinum og við það að steypast niður í djúpan hyl.

Núna eru allir að gera sitt besta og róa af öllu mögulegu og ómögulegu afli. Hugur minn er hjá öllum ekki síst stjórnmálamönnum sem í umboði sínu bera þungann og hitann af málum dagsins. Þeir eiga hrós skilið fyrir að leggja sig fram og ég hef trú á að menn vilji þjóð sinni allt það besta. En það er hins vegar deginum ljósara að af slíku ári og fyrri árum getum við lært margt.

Við munum þess vegna koma út úr þessari kröppu lægð reynslunni ríkari og með báða fætur á jörðinni.

Þegar ég hafði dregið andann og reynt að flokka hugsanirnar í höfðinu á mér og átta mig á einhverri mynd af þessu öllu saman þá fékk ég mér íslenska síld sem ég keypti í búð hér um daginn. Mig þyrsti í að finna bragð af landinu mínu. Landinu mínu sem ég finn alltaf betur og betur hversu sterkar taugar liggja til. Landinu sem er einstakt og þjóðinni sem er stórust og sterkust í heimi! Það er eitthvað sérstakt efni í okkur Íslendingum og ég ætla ekki að gleyma því núna þegar auðveldara er að leggjast í neikvæðni og svartsýni. Ég er námsmaður erlendis (og það er ekki nein draumastaða í dag...) en ég ætla ekki að flýja land. Plönin mín eru að koma heim að námi loknu og taka þátt í þeirri uppbyggingu sem bíður okkar að betra samfélagi. Grasið er grænast á Íslandi. Það er klárt mál í mínum huga þrátt fyrir að fennt hafi yfir græna grasið í bili.

Sendi mínar bestu kveðjur til allra Íslendinga. Saman getum við þetta og ekki nóg með það heldur munum við einungis eflast við þessa raun sem aðrar sem dunið hafa á þjóð okkar og slíkt harðfenni fær okkur til að muna hvað skiptir okkur raunverulega máli í lífinu. Ekkert er svo slæmt að það boði ekki eitthvað gott. Nú fáum við tækifæri til þess að gera jákvæðar breytingar á málum sem laga hefði þurft til í fyrir nokkuð löngu síðan.

Verður að lögum í kvöld

Yfirfærsla málefna fatlaðra frá ríki til sveitarfélaga árið 2011

Grein birt í Mosfellingi föstudaginn 3. október. 

Þann 28. ágúst s.l. var stigið fyrsta skrefið mót nýrri framtíð varðandi málefni fatlaðs fólks. Þá var undirritaður samningur við Reykjavíkurborg um það að hún taki að sér framkvæmd þjónustu fyrir geðfatlað fólk í byrjun næsta árs. Samkvæmt metnaðarfullri stefnumótun félagsmálaráðuneytisins „Mótum framtíð" er stefnt að því að í kjölfarið fylgi yfirfærsla á þjónustu við fatlað fólk frá ríki til sveitarfélaga eða eins og sagt er í skýrslu á vef ráðuneytisins að:

 „Unnið verði að því á árunum 2007-2009 að samhæfa stærstan hluta félagslegrar þjónustu sveitarfélaga og ríkis með það fyrir augum að skipulag og framkvæmd verði skýrari og markvissari. Stefnt er að því að á árunum 2010-2011 verði meginhluti þjónustunnar kominn á hendur sveitarfélaga". (http://www.felagsmalaraduneyti.is/)

Verkefnið er spennandi, umfangsmikið og flókið og felur í sér nýjar áskoranir og tækifæri. Helstu styrkleikar eru að með því færast verkefnin yfir á eina hendi og það hefur verið samróma álit flestra að sé til heilla. Einnig hefur verið bent á að með nærþjónustu sé auðveldara að klæðskerasníða þjónustuna. Veikleikar yfirfærslunnar eru meðal annars þeir að vegna misgóðra fjárhagslegra burða sveitarfélaga getur slíkt orðið þungt fyrir illa stæð og lítil sveitarfélög og það getur skapað notendum óþægindi hversu mikil nálægð er þar sem slíkt getur ýtt undir neikvæð viðhorf um fatlað fólk sem „byrði" á samfélaginu. Við yfirfærslu leynast tækifæri til breytinga og er stefnumótun ráðuneytisins metnaðarfull og framsækin. Þar er meðal annars stefnt að því að árið 2010 búi fatlað fólk almennt í þjónustuíbúðum eða á eigin vegum óháð þeim stuðningi sem það hefur þörf fyrir. Einnig er stefnt að því að árið 2012 verði a.m.k. helmingur starfsmanna í málaflokknum með fagmenntun á sviði fötlunar og þekking, færni, gæði og verklag verði á við það besta sem þekkist í Evrópu. Það hefur verið rætt um það af fagfólki að aðskilja húsnæðishluta og stuðningshluta þjónustunnar. Slíkt eykur möguleika á einstaklingsmiðaðri þjónustu. Auk þess er það í takt við þá hugmynd að fatlað fólk eigi val um búsetumöguleika frá eigin húsnæði að sambýli þar sem það getur valið sér hvaða fólki það býr með. Einnig hafa hugmyndir um notendastýrða þjónustu verið að ryðja sér til rúms þar sem notandinn fær fjármagnið beint til sín og sér sjálfur (eða umboðsmaður hans) um að skipuleggja þjónustuna og ráða starfsfólk. Það eru þó nokkur atriði sem velta má fyrir sér við yfirfærslu sem ógn við metnaðarfullar hugmyndir. Hversu mikið fjármagn fylgir er stóra spurningin sem flestir spyrja sig að og hvernig verða slíkir tekjustofnar skipulagðir til þess að tryggja að þeir séu bundnir við þessa þjónustu, hvernig á að mæta smærri, tekjuminni sveitarfélögum til að tryggja möguleika fatlaðs fólks á þjónustu óháð staðsetningu?

Óljóst er hversu langt undirbúningur verkefnis er kominn og ekki hefur farið fram mikil umræða í þjóðfélaginu. Mikilvægt er að hefja hana sem fyrst og erum við framsóknarfólk tilbúin að stuðla að og taka virkan þátt í henni. Til þess þyrfti að halda ráðstefnur þar sem skapaður yrði samráðsvettvangur notenda, aðstandenda, starfsfólks, hagsmunasamtaka, ríkis og sveitarfélaga til kynningar og umræðu á undirbúningi og framkvæmd yfirfærslunnar. Þannig skýrist betur hvert stefnir í nánustu framtíð.

Höfundur er nemi og er í Framsóknarfélagi Mosfellsbæjar.

Að vera inni í bekk eða utan bekkjar

Það hefur löngum verið mikið rætt og ritað um hvernig best sé að skipuleggja skólastarf til þess að koma til móts við sem flesta nemendur. Þeir eru jú allir mjög ólíkir og einstakir.

Almennt er fylgt stefnunni um "Skóla án aðgreiningar". Það má hins vegar spyrja sig hversu mikið þeirri stefnu er fylgt eða hvort hún sé meira í orði en á borði.

Það getur gerst að skólafólk freistist til þess að fjarlægja þann sem veldur óróa í bekknum sem lausn við vandanum. Það er ekki lausn sem rannsakendur telja vera besta. Flestar greinar sem ég hef lesið eru á því máli að forðast eigi sérúrræði þar til allt annað sé komið í þrot. Hins vegar verður að virða óskir foreldra eða nemandans sjálfs (ef þeir óska eftir slíku úrræði). Ég var einmitt í alveg frábærum fyrirlestri núna á mánudaginn hjá konu sem hreinlega geislaði af starfsgleði, hugsjón og ástríðu fyrir starfinu sínu en hún starfar sem sálfræðingur fyrir börn með alvarleg hegðunarfrávik. Hún talaði mjög mikið á móti aðgreiningu og sérúrræðum og sagði að slíkt gæfi slökustu niðurstöðurnar í þeim rannsóknum sem gerðar hafa verið. Hún var frábær í því að lýsa því hvernig hægt er að vinna með barninu, foreldrum, skóla og öðru neti að því að finna út hvað það er sem er að valda vandræðum, grípa inn í áður en það gerist og nýta sér tækni atferlisgreiningar til að breyta hegðun. Hún lagði gríðarlega áherslu á að finna það jákvæða og styrkja það með réttri umbun.

Sumt skólafólk talar um að það sé ekki raunhæft að fylgja skóla án aðgreiningar eftir í raunveruleikanum. Ég tel slík rök eiga rétt á sér. Orsökin tel ég liggja í því að það vantar meiri faglegan stuðning inn í skólana til þess að takast á við ólíkar þarfir nemenda og styðja það starfsfólk sem vinnur vinnuna dags daglega (kennara, stuðningsfulltrúa ofl.). Þannig á að vera hægt að skapa öllum pláss í skólastofunni. Það þurfa að starfa virk fagteymi við hvern skóla sem samanstanda meðal annars af sálfræðingum og þroskaþjálfum sem hafa mikla reynslu af atferlisgreiningu sem geta komið inn sem leiðbeinendur og stuðningsaðilar.

Það er til dæmis klassískt hjá okkur mannfólkinu að gleyma að hrósa börnum þegar vel gengur en það á alltaf að leita að og grípa öll þau tækifæri sem hægt er að veita jákvæða athygli út á. Oft er sú stund einmitt stundin sem sá fullorðni andvarpar yfir því að loksins skuli vera friður! En svo um leið og eitthvað byrjar að ókyrrast þá er viðkomandi fljótur að veita því athygli. Slík viðbrögð eru mjög eðlileg en þau hafa einungis þau áhrif að draga úr því að barnið sitji hljótt og stórauka þá hegðun að byrja að trufla friðinn þar sem barnið lærir fljótt að þannig fær það langþráða athygli frá hinum fullorðna.  Mörg svona mynstur er erfitt að sjá þegar maður er alltaf í aðstæðunum en mikilvægt fyrir fagfólk með sérþekkingu á atferlisgreiningu að koma inn í og leiðrétta.

Ég persónulega er hlynnt því að alltaf sé um fjölbreytt úrræði að ræða og fólk eigi val. Ég er hins vegar þeirrar skoðunar að best sé að gefa öllum kost á því að feta hinn almenna veg. Ef ákveðnum aðilum er kippt út og settir saman er ekki hægt að ætlast til þess að slíkir nemendur hafi hugmynd um eða geti lært að vera "venjulegir" í svo óvenjulegum aðstæðum. Það er einnig mikilvægt fyrir hinn almenna nemanda (og ekki síst strax í leikskólanum) að læra það að öll erum við ólík með mismunandi styrkleika og veikleika og fara með þá vitneskju í farteskinu út í lífið sem umburðarlyndari og víðsýnni einstaklingur. Ef Árósarháskóli væri t.d. einungis skipaður nemendum sem væru fótbrotnir þá væri það mjög ríkjandi viðfangsefni í leik og starfi og litaði allt annað. Ég tel það sama eiga við um hegðunartruflanir. Börn sem eru mörg saman í hóp með sérþarfir missa af því að læra það almenna og þannig er strax búið að dæma þau úr leik að vissu leyti og erfitt að snúa af þeirri braut síðar.

Mín niðurstaða er því sú að stuðningurinn eigi að langmestu leyti að fara fram innan bekkjar en til þess að hann virki þarf að vera um vel útfærð fagleg vinnubrögð og teymisvinnu allra viðkomandi aðila að ræða. Það þarf að nýta módel sem sýnt hafa fram á árangur í rannsóknum og meta þarf reglulega faglega hæfni þeirra sem veita stuðninginn og einnig þarf að klæðskerasníða stuðninginn við hvern nemanda svo hann dafni sem best.

Fjórðungur nema fær stuðning

Rétt skref

Þetta tel ég vera rétt skref í átt að því markmiði að hætta að aðgreina með svo skýrum hætti sem verið hefur þau málefni sem snúa að fötluðu fólki frá öðrum málefnum samfélagsins. Fatlað fólk á að vera fullkomlega órofinn hluti af samfélaginu sem á að geta sniðið sig að ólíkum þörfum þegna sinna. Til dæmis eiga sérúrræði alltaf að vera þrautalending eða einskært val þess sem notar þjónustuna.

Það er mun eðlilegra að vera hluti af Vinnumálastofnun sem vonandi gefur þá einnig aukna möguleika að almennum vinnumarkaði heldur að vera undir félagslegu úrræði. Ég tel þetta rétta þróun í takt við nútíma hugmyndafræði.

Ég fagna því líka að Jóhanna skuli hvetja til almennrar umræðu um kosti og galla notendastýrðrar þjónustu. Gott hjá þér Jóhanna! Það er gott að einhver skuli vera að gera jákvæða hluti í þessari ríkisstjórn. Notendastýrð þjónusta er huti af þeirri nánu framtíðarsýn sem blasir við.

Það er ákaflega mikilvægt að nú fari fram frjó umræða um m.a. notendastýrða þjónustu í ljósi þess að gefið hefur verið opinberlega út að flytja eigi málefni fatlaðra á hendur sveitarfélaga á árunum 2010-2011. Slíkt er mun meiri breyting en margir gera sér kannski grein fyrir og í ótal horn að líta. Það býður einnig upp á mikið tækifæri til þróunar og breytinga. Ég sakna þess að ekki hafi farið fram meiri almenn umræða um þá samhæfingu sem á að vera á milli félagsþjónustu sveitarfélaga og ríkis á árunum 2007-2009 (sjá skýrslu á vef félagsmálaráðuneytis).

Nú er tími málefna fatlaðs fólks kominn!

Vinnumál fatlaðra til Vinnumálastofnunar

Kaffibolli kostar 940 krónur!!!

Enn eitt metið slegið.

Danska krónan er búin að snerta 20 króna markið og engin leið að vita hvar þakið liggur, ja eða botninn eftir því hvernig á það er litið.

Þessir tímar eru óraunverulegir og við námsmenn í Danmörku vitum bara ekki hvernig á að takast á við þetta ástand. Hvort maður eigi að brosa eða gráta. Við höfum þó mörg valið þá leið að vera ekkert of mikið að ræða um gengið eða hugsa um hvað hver einasti banani kosti. Þá kemur alltaf upp í hugann... en þetta kostaði helmingi minna í fyrra (þegar gengið var 10).

Það þýðir ekkert að gefast upp og maður verður að halda í jákvæðnina þrátt fyrir hverja furðufréttina á fætur annarri án þess að maður viti hverju eða hverjum maður eigi að trúa og hvar þetta ævintýri endi eiginlega. Maður verður að líta á þetta allt sem dýrmæta reynslu á bakið.

Þetta hefur og mun hafa heilmiklar afleiðingar í för með sér fyrir íslenska námsmenn erlendis. Lánin snarhækka þegar greiða á fyrir þau (hver danska króna sem við tökum að láni kostar okkur helmingi meira) og það hefur þær afleiðingar að við munum koma út úr náminu með helmingi hærra lán á bakinu ofan á það að margir eiga eftir að koma undir sig fótunum og koma þaki yfir höfuðið auk þess að vera á þeim aldrei sem fólk er að stofna fjölskyldu og með börn á framfæri.

Einnig eru margir sem hafa safnað sér sjóði til að nota að minnsta kosti fyrst um sinn. Þessir sjóðir hverfa eins og dögg fyrir sólu og það hefur þau áhrif að fólk þarf að fá námslánin greidd út fyrirfram með yfirdráttarláni frá bönkunum sem getur meira að segja leitt til þess ef gengið lækkar svo skyndilega að fólk sitji uppi með talsverða skuld við bankann þegar námslánin eru greidd út. Fyrir utan það að það er mjög sérstakt að allir námsmenn skuli þurfa að hafa framfærslu af sér fyrstu önnina á yfirdráttarvöxtum.

Það eru margir hópar í stökustu vandræðum í þessu hryllilega árferði og við námsmenn erum einn þeirra. Ekki virðist Menntamálaráðherra hafa mikinn áhuga á því að leita leiða til lausna og aðspurð sagðist hún ekkert ætla að gera í málunum. Það virðist vera í tísku þessa dagana að gera ekki neitt. Hins vegar er mikilvægt hlutverk hennar að gæta hags námsmanna og þess að menntunarstigið haldist hátt í landinu og menntun blómstri.

En þangað til aðstæður lagast þá verðum við bara að halda áfram að greiða stjarnfræðilegar upphæðir fyrir nauðsynjar á yfirdráttarlánunum, þreyja þorrann og vonast eftir betri tíð sem allra fyrst.

 

Krónan veiktist um 5,3%

Ráðalaus áhöfn á lekri þjóðarskútu

David Cameron leiðtogi breskra íhaldsmanna hvetur til samstöðu...Álíka viðbragða sakna ég frá íslenskum stjórnvöldum.

Hvað hafa íslensk stjórnvöld verið að gera? Ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar hóf ferðina á 20% aukningu á fjárlögum í fyrra þrátt fyrir slæmar horfur. Þau héldu svo áfram fram eftir hausti við aðgerðaleysi og flugferðir um heiminn þveran og endilangan á flótta þrátt fyrir viðvaranir ýmissa merkra stofnana um slæm teikn á lofti og ábendingar um að takast á við vandann áður en hann yrði of stór. Við gagnrýni brugðust þau með því að fara í mikla vörn og skrifa greinar um að þau væru nú að gera fullt ... en virtust bara ekkert vera að deila því með almenningi.

Þau halda svo áfram í feluleik og lýsa því yfir að allt sé í himnalagi á þeim tímum sem atvinnuvegunum, sveitunum, námsmönnum erlendis og fólkinu í landinu blæðir út. Þau halda fundi sem eru fullkomlega eðlilegir en hafa svo í för með sér stórtíðindi að næturlagi.

Ég sakna þess að íslensk stjórnvöld komi fram sem leiðtogar á þeim nótum sem Cameron er að gera til þess að virkja og treysta þjóðina á þeim tímum sem ríkja. Þau eiga að leggja línuna, þau eiga að hafa góð markmið og þau eiga að leiða almenning áfram þær leiðir sem til eru að slíkum markmiðum. Íslensk stjórnvöld eiga að vera þau sem segja að við ætlum okkur að komast í gegnum þetta en til þess þurfum við að vinna saman. Þau eiga að vera leiðtogi sem leiðir saman ólíkar fylkingar í átt að lausn.

En það hafa þau bara alls ekki gert, því miður. Upplifunin er eins og að vera um borð í sökkvandi skipi þar sem áhöfnin bregst ekki við eftir neinni áætlun og skipstjórinn hefur enga stjórn á einu eða neinu til þess að skipuleggja björgunaraðgerðir farþega og stjórna atvikum á vettvangi.

Ríkisstjórnin er ráðalaus áhöfn á lekri þjóðarskútu.

 

Cameron hvetur til samstöðu

Hvað skiptir máli?

Í því ofsaflugi sem verið hefur undanfarna daga verður maður bara að draga djúpt andann og horfa fram á veginn. Maður verður að vera bjartsýnn þrátt fyrir allt.

Það er líka mikilvægt að horfa á málin í því ljósi að skoða hvað skiptir hvert og eitt okkar máli og hvað skiptir stjórnvöld mestu máli einmitt nú.

Það stakk mig illilega að sjá fréttir af næturfundum bankamanna og stjórnvalda þar sem hverri glæsikerrunni var raðað upp hlið við hlið. Bentley, Range Rover ... skiptir þetta mestu máli? Að menn muni jafnvel þurfa að leggja einkaþotunum sínum og kaupa sér einfaldari bíla? Nei, það skiptir mig engu máli þannig er það bara. Hins vegar gæti það skipt einhvern annan máli og ég ætla ekki að hafa áhyggjur af því.

Stjórnvöld eru fulltrúar heildarinnar, umbjóðenda sinna. Þau þurfa að einblína á hvað skiptir heildina máli og tryggja að ekki hrikti í grunnstoðum samfélagsins. Mér þykir þessi bílafloti heldur blóðugur þar sem manni leikur grunur á að einhverjir þessara bíla séu keyptir fyrir ofurlaun þau sem hafa verið mikið til umræðu í okkar samfélagi. Hver skilar svo gríðarlegu vinnuframlagi að það sé metið á tugi milljóna á viku? Og það sem vekur athygli manns við lestur Frjálsrar verslunar á hverju einasta ári er sá "skemmtilestur" að lesa um furðulega röðun manna hvað varðar laun og sumir þeir sem keyra um á glæsikerrum eru rétt á lágmarkslaunum! Manni ofbýður þetta brask bara hreinlega! Hvernig stendur á því að skattayfirvöld geti ekki fest klærnar í slíkt svindl? Það er nánast þjóðaríþrótt að stinga undan skatti!

Nú er tækifæri til breytinga. Nú þurfa stjórnvöld að einblína á samvinnustefnuna. Það þarf að koma í veg fyrir það að menn geti skammtað sér ógnarfjárhæðir í laun á kostnað skattborgara en það hefur orðið raunin í dag að einhverju leyti. Við höfum sennilega greitt stóra hluta í þeim Bentley-um og Range Roverum sem keyra um götur borgarinnar. Stjórnvöld þurfa að beina sjónum sínum að grunnstoðunum. Tryggja atvinnuvegina þarnnig að hjól atvinnulífsins stöðvist ekki, hlúa að fjölskyldunum og þeim sem hvað verst verða úti í því fárviðri sem geysar.

Svo þarf að aðskilja algjörlega viðskiptabanka og þjónustubanka. Það má bara ekki "gambla" með almannafé. Og það á ekki að borga ofurlaun fyrir almannafé! Ef bankarnir ætla að halda áfram sinni útrás og áhættum þá þarf að aðskilja slíkt algjörlega skattfé almennings. Seðlabankinn og sjóðir svona fámennrar þjóðar geta ekki bakkað upp banka sem hafa þanist svona mikið út! Einhver myndi segja að bankarnir hafi skilað gríðarlegum fjárhæðum inn í kerfið. Að einhverju leyti er það rétt en að einhverju leyti tel ég það vera hálfgerða platpeninga. Ekki varð ég heldur vör við það að bankarnir væru að leyfa íslenskum almenningi að njóta góðs af þeirra miklu útrás nei, sá peningur fór í að greiða ofurlaun og bera undir peningamenn meðal annars ferðir til fjarlægra landa og flottar veislur á kostnað skattborgara og með ýmiss konar fáránlegum þjónustugjöldum sem þekkjast varla annars staðar.

Nú þurfum við að taka höndum saman, setja hausinn undir okkur og komast í gegnum næstu mánuði. Stjórnvöld þurfa að einblína á heildina en ekki hagsmuni nokkurra peningamanna. Mestu máli skiptir að halda atvinnuvegum opnum og sinna grunnþjónustu samfélagsins og fjölskyldunum í landinu. Það verður að gera allt sem hægt er til að tryggja áfram vinnu-vöxt-velferð landsmanna.

Engar viðræður um sameiningu

Votta samúð

Ég votta ábúendum innilega samúð mína við þennan hryggilega atburð.

Það er sumt sem við höfum því miður enga stjórn á í lífinu og svona atburður er einn þeirra.

Tjónið er gríðarlega mikið en sennilega tekur tilfinningahliðin þyngsta tollinn.

Að hafa umgengist nautgripi og kýr er ein sú besta lífsreynsla sem ég hef átt. Þau eru miklir persónuleikar hvert og eitt og það er mikið áfall á við að missa marga dýrmæta vini og félaga í slíku slysi.

Guð veri með ábúendum í þessari raun.

Missti 120-130 nautgripi

Virkjum þjóðina

Það er ein auðlind sem þarf að virkja betur og kom það meðal annars fram í þætti Egils Helgasonar "Silfri Egils" núna rétt fyrir stöndu. Sú auðlind er íslenska þjóðin.

Mér þótti það koma fram í málum margra viðmælenda hans að stjórnmálamenn og þjóðin eru ekki að ganga í takt og ekki er verið að stefna saman að skýrum markmiðum heldur fer gríðarleg orka til spillis í það að benda á blóraböggla og sökudólga í stað þess að einhenda sér í þau mikilvægu verkefni sem bíða. Þetta hef ég skrifað um og er þeirrar skoðunar að almennt fari alltof mikil orka í gagnslaust þras í stað þess að leita lausna. Í stjórnmálum til að mynda þá er betra að eyða orkunni í að þróa þá lausn sem maður trúir á og svo geta kjósendur valið á milli nokkurra vandaðra leiða í stað þess að eyða drjúgum hluta orkunnar í að reyna að sannfæra þá um að leið hinna sé ekki nógu góð og er þá jafnvel farið inn á persónulegar nótur í þeim efnum.

Ég tek undir með Hafliða Jósteinssyni viðmælanda Egils sem kallaði eftir því að stjórnvöld fari að tala mannamál við íslensku þjóðina. Það þýðir ekki að kalla fram hvern sérfræðinginn á fætur öðrum til þess að leggja mat á stöðuna á fagmáli á meðan stjórnvöld sem leiða eiga þjóðina í gegnum þá erfiðleika sem að steðja eru ekkert að tala við hana á mannamáli og eru þess í stað að hendast út og suður í öðrum verkefnum á fálmkenndan hátt og í varnarstöðu þegar þeir tala við þjóðina. Málfar þeirra hefur einkennst af svona: "Við erum sko víst að gera helling... þið bara vitið það ekki!" tóni.

Í þannig aðstæðum verður bara um meira vonleysi og meiri örvinglun að ræða. Þeir sem þjóðin hefur kosið til stjórnar hverju sinni eru þeir sem eiga að taka stjórnina af festu þegar upp koma erfiðar aðstæður og þjappa henni saman í að komast sem best í gegnum það. Þetta er fólkið sem á að stjórna björgunaraðgerðum í stað þess að eyða allri orkunni í það að benda út og suður um hver beri ábyrgð á vandanum eða forða eigin skinni. Þetta er bara eins og að sitja í flugvél sem lendir í vandræðum í háloftunum og hafa flugáhöfn sem eyðir allri orkunni í að rífast eða hlaupa inn á klósett í stað þess að grípa til fumlausra þaulæfðra aðgerða samkvæmt skipulagi og halda öllum farþegum í ró.

Þjóðin hefur farið of langt til hægri undanfarin ár, misst sig í efnishyggju og glatað hluta af sér í einstaklingshyggjunni. Það tel ég vera fyrst og fremst áhrif Sjálfstæðismanna. Við þurfum að efla á ný samvinnu fólksins í landinu, samfélagsleg gildi, efla jákvæðni og nýta þá miklu orku sem býr í þjóðinni í uppbyggingu og til að leysa vandamálin í stað þess að 54% af orkunni fari í innbyrðis núning eins og kom fram í könnun Capacent sem Bjarni Snæbjörnsson hagfræðingur kynnti í Silfrinu . Það þarf samhent átak allra en til þess að svo geti orðið þarf sterka leiðtoga til að leiða slíkt til lykta. Því miður virðast þeir sem nú sitja í því hlutverki ekki ná utanum verkefnið.

Mér þótti einnig áhugaverð gagnrýni hins annars ágæta Sjálfstæðismanns Bjarna Benediktssonar í Silfrinu á leið okkar framsóknarmanna að leggja það fyrir þjóðina hvort hefja eigi aðildarviðræður um inngöngu í ESB með því markmiði að fá fram í slíkum viðræðum um hvað sé verið að tefla þannig að hægt sé að velja á milli þessara tveggja kosta þeas. krónunnar og Evrunnar á upplýstan hátt. Ekki vildi ég vera kjósandi Sjálfstæðisflokksins sem myndi ekki spyrja mig álits um svo mikilvægt mál! Það virðast vera aðrar hugmyndir um íbúalýðræði á þeim bænum. Ég er þeirrar skoðunar að kjörnir fulltrúar eigi að sjálfsögðu að vinna eftir þeirri stefnu sem þeir eru kosnir eftir dags daglega í umboði þjóðarinnar en þegar um slík gríðarleg áhrifamál er að ræða þá eigi alltaf að spyrja þjóðina og fá þannig fram á ótvíræðan máta skoðun hennar. Kannski óttast Bjarni bara það svar sem þjóðin gefur í slíkri kosningu? Það skyldi þó ekki vera?

Krafturinn í fórum þjóðarinnar